De laastste jaren waren we er steeds in de winter, maar het leek ons mooi om de streek ook weer eens in het voorjaar te bewonderen. Met een (helaas maar) kleine groep verzamelden we ons op vrijdagavond. Rutger was met zijn kampeerbus 'Giovanni' gekomen, Peter, Paul en Frits hadden hun tentjes meegenomen. Jammer genoeg was de warme zomeravondsfeer bij aankomst al verdreven door een fikse onweersbui, zodat we maar besloten om gezellig met zijn allen in Giovanni te kruipen en daar ons avondeten te nuttigen. De zaterdagmorgen begon nog wat bewolkt, maar al gauw verdreef de zon de dunne wolkenlaag en werd het prachtig weer. We besloten om dezelfde route te lopen als tijdens onze laatste wintertocht. Nu stond de brem prachtig in bloei en in het grasland toonden ook de bloemen hun kleurenpracht.
In tegenstelling tot wat de volgende foto doet vermoeden, zat de stemming er goed in. Maar het stijgen, dalen en weer opnieuw stijgen, kostte toch wel de nodige energie. Dus voordat we ons bij het cafeetje bij de watermolen in het riviertje de Lienne tegoed gingen doen aan koffie, thee en icetea, verorberden we onze boterhammen op de picknick tafel bij Chevron.
Na de pauze vervolgden we onze weg aan de zuidzijde van de Lienne. Ook hier stond alles prachtig in bloei. De lucht was soms helemaal bezwangerd van de de zware geur van de sleedoorn, al rook niet iedereen dat.
Onder
het naderbij komende, dreigende gerommel van een onweersbui, liepen we
de laatste kilometers terug naar de camping. Aan het eind misten we net
even de route langs de mooie uitzichtrotsjes, maar dat mocht de pret
niet drukken. Wat wel vervelend was, dat Rutger bij aankomst zag dat de
boogstok van zijn Hellsport tent was gebroken. En dat was niet de eerste
keer! Ook Harko had dit al een paar keer ervaren. Mensen, koop dus nooit
een Hellsport tent! Hoewel we hoopten dat we het droog zouden houden,
begon het tegen zevenen toch te regenen. We zijn toen maar het
overblijfhutje in gevlucht, waar we ons met een spelletje hebben
vermaakt. Om het leed wat te verzachten, hebben we Rutger maar laten
winnen. Omdat het een beetje bleef regenen, besloten we maar om in de
kantine bij Annemarie een hapje te eten. Dat was dan weer makkelijk.
De
volgende ochtend, op zondag, hing de bewolking erg laag. Het begon
aanvankelijk nog droog, maar al gauw viel de eerste regen. We bleven
eerst maar wat hangen in de kantine van de camping, maar toen we op de
buienradar zagen dat het vanaf een uur of één droog zou worden, braken
we onze natte tentjes op en maakten we ons op voor nog een kleine
wandeling. We besloten om door het schilderachtige dal van het riviertje
Ninglinspo omhoog te lopen. Het was droog toen we aan de wandeling
begonnen, maar de regen drupte nog wat na uit het dichte bladerdek. Het
leek af en toe wel of we in een tropisch regenwoud liepen. Het pad liep
over bruggetjes en rotspartijen en soms waren er zelfs kabels gespannen
om je aan vast te houden. Door de regen waren de rotsen af en toe
aardig glad, maar voor ervaren wandelaars als wij, vormde dat natuurlijk
geen belemmering.
Na
een dik uur klimmen kwamen we boven aan bij een prachtig uitzichtpunt.
Gelukkig was het ongeveer droog en konden we genieten van het
spectaculaire uitzicht. Mistslierten die langs de hellingen omhoog
kropen, zorgden voor een mystieke sfeer. Wij stonden met zijn allen
gezellig onder een afdakje.
Op
weg naar beneden, terug naar de auto's, kregen we nog een laatste fikse
regenbui over ons heen. Daarom besloten we om ter afsluiting nog iets
te gaan drinken in Remouchamps, waar we onder het afdakje van het
authentieke hotel-restaurant Bonhomme, met volle teugen hebben kunnen
genieten van al het moois dat het stadje te bieden heeft. Ik kom vast
nog eens terug om er te logeren.
Voor degenen die niet mee zijn geweest; dit is wat jullie allemaal hebben gemist. Maar we komen vast nog wel een keer terug!
